Petrus De Bock, Catharina Van Doorselaer en nakomelingen

E.H. Fernand De Jonghe op rust

E.H. Fernand De Jonghe
34ste pastoor van Zelzate
 (1978 - 1992)

Na 14 jaar de verantwoor­delijkheid voor de parochie Sint-Laurentius te Zelzate gedragen te hebben en op de leeftijd van 66 jaar werd E.H. Pastoor Fernand De Jonghe op zijn eigen vraag door monseigneur de bisschop van Gent van parochiale verantwoor­delijkheid vrijgemaakt om het voortaan wat rustiger te kunnen gaan doen (Zie De Godsdienstige week van 1 februari 1992 p. 196).

Op zaterdag 7 maart 1992 nam de parochie­gemeenschap op vrome, gemoedelijke en dankbare wijze afscheid van haar herder.  Alle parochiale groepen en verenigingen met hun vaandels en een overvolle kerk parochianen waren aanwezig in de plechtige dankmis van 17.30 u.  De stemming was feestelijk en vol erken­telijkheid voor de toewijding van de heer pastoor.  De liturgische werkgroep, alle misdienaars, het parochiekoor, de Gregorianen, de Harmonie de Vredekring, ... allen werkten samen om van de Eucharistie­viering het hoogtepunt van de afscheids­plech­tigheid te maken.  In zijn laatste homilie was mijnheer pastoor vol dankbaarheid voor de medewerking die hij overal had ondervonden.  Hij vertelde de mooie droom die hij koesterde toen hij te Zelzate begon.  Hij had zoveel samen met de parochie willen realiseren, maar nog zoveel blijft ongedaan.

Na de mis trok een stoet naar het gemeentehuis waar het College van Burgemeester en Schepenen hen uitgenodigd had voor een receptie.  De heer burgemeester John Schenkels feliciteerde E.H. Pastoor en prees de jarenlange goede samenwerking tussen gemeente­bestuur en parochie.  Namens de gemeente schonk hij hem als afscheids­cadeau een boek over wijnen en de tinnen schaal van Zelzate.

Namens de parochie voerde Gilbert Willems, voorzitter van de Kerkraad, het woord met volgende toespraak.

Mijnheer de Burgemeester,
Eerwaarde Heren Onderpastoors,
Eerwaarde Heer Diaken,
Eerwaarde Zusters,
Eerwaarde Broeders,
Dames en Heren
en natuurlijk en op de alleerste plaats E.H. Pastoor, Fernand De Jonghe.

Meer dan éénmaal liet u ons verstaan, Mijnheer Pastoor, helemaal niets te voelen voor een avond als deze.  "Dit wordt voor mij een echte marteling" vertrouwde u mij toe.

Maar wat denkt u van de volgende woorden, ooit uitgesproken door Pater Teilhard de Chardin: "Niets in het Universum kan weerstaan aan de doelgerichte kracht van een voldoende groot aantal gegroepeerde en georganiseerde intelligenties".

Afgezien van het feit of we al dan niet goed georganiseerde intelligenties zijn, en niettegenstaande u een belangrijk iemand zijt in het Zelzaats Universum hebt u een groep parochianen toch niet kunnen beletten het initiatief tot deze avond te nemen en moet u zich dan maar willens nillens aan een dergelijke marteling onderwerpen.  Het siert u trouwens buitenmate, dat u nooit hebt behoord of zult behoren tot diegenen die voortdurend zitten te wachten om opgehemeld te worden voor ook maar het geringste dat zij ooit ondernamen.

Toen u zoveel jaar geleden koos voor het priesterschap, was het niet om in de schijnwerper te treden, maar om een middelaar te zijn, een pastoor, een man - zoals wij ooit zongen op Sint-Laurens toen een overste of een nieuwe pastoor werd ingehaald, - "de ware man, de kerel die nog bidden kan, een man die voor God oprecht zijn handen vouwt, zijn fiere nek gebogen houdt";
u koos er voor een vriend te worden van zovelen mogelijk.
Sta mij toe heel even en kort een overzicht van uw loopbaan te schetsen.  Dat u ongeveer 66 jaar bent, zal iedereen nu al wel weten, maar dat u geboren werd te Deinze als jongste telg uit een gezin van 6 kinderen, en op 12-jarige leeftijd naar Lokeren ging wonen, zal voor de meesten onder ons niet bekend zijn.
U deed uw priesterstudies te Sint-Niklaas en te Gent.  Daarop volgde een jaar arbeidsdienst.
Priester gewijd in het HEILIG JAAR 1950, samen met een groep van 50 andere jonge mannen, waaronder, als ik het goed voorheb een aantal voor ons bekende namen zoals E.H. Marcel Watté, oud-onderpastoor op onze parochie en wijlen E.H. Leon Lebacq, priester van bij ons.
U wordt, na uw wijding aangesteld als subregent aan het Sint-Lievenscollege te Gent, voor 2 jaar, en later gedurende een periode van 10 jaar als leraar aan het Sint-Antoniuscollege te Ronse.
Nog steeds hebt u contacten met oud-leerlingen van toen.

Begint dan uw werk op de parochies.
Vooreerst als onderpastoor te Oudenaarde Sint-Walburga met de mooie kerk waarvan u de geschiedenis tot in detail napluist.  Het was de parochie van Deken Robert Willems, broer van Laurent, erevoorzitter van onze Kerkfabriek.  Daarna wordt u benoemd tot onderpastoor te Gent O.L.V.-Sint-Pieter, een grote parochie met eveneens en andermaal een mooie historische kerk.  Zoals gezegd een grote parochie met een deken en drie onderpastoors.  Het is de tijd van kringdirecteur en wijkpriester, de tijd van huisbezoeken in volkswijken, contacten met Islamitische bevolkingsgroepen en samenwerking met het Instituut Crombeen voor de Turkse vrouwen, tijd van lesgeven aan hetzelfde instituut en de tijd van eerste communievoorbereidingen met de stadsscholen van Gent.
In 1972 wordt u pastoor te Gontrode, een pastoor te lande.  Een klein nestje van ca. 900 zielen.  U was aldaar proost van alles wat er op de parochie te vinden was.  Het waren heerlijk-gouden jaren met uw geliefde moeder nog bij u.

Ons spreekt natuurlijk de Zelzaatse periode het meest aan.  Ongeveer 14 jaar geleden vertrouwde Mgr. Van Peteghem u de leiding van onze parochie toe.  Op 30 april 1978 werd u alhier als pastoor aangesteld.  U zult zich voorzeker nog de prachtige dienst in onze kerk herinneren waarna een zeer sympathieke optocht naar de receptie in de feestzaal van de Eerwaarde Zusters volgde.
Slechts enkele van uw voorgangers verbleven hier langer.  Men kan dit nalezen in het boekje "100 jaar Sint-Laurentiuskerk – Zelzate" dat op uw initiatief werd uitgegeven.
Op onze parochie aangekomen zo ongeveer in het midden de 70-er jaren, dus na het einde van de economisch fantastische periode die men de Golden Sixties heeft genoemd, toen zich het begin van een economische depressie aftekende.

Maar ook op het levensbeschouwelijke vlak doen zich zeer merkwaardige veranderingen voor, waarvan de wortels moeten gezocht worden in het contestatiejaar 1968.
Het wordt stilaan de tijd die barst van tegenstrijdigheden, van onverschilligheid, van een vlucht in het materiële, een tijd van genieten, van egoïsme, machtshonger en een teloorgang van zoveel christelijke en geestelijke waarden.
In dit klimaat, natuurlijk wel geen specifiek Zelzaats klimaat, neemt u uw taak op.  Een voorwaar niet gemakkelijke opdracht voor allen die de geestelijke waarden centraal in hun leven hebben gesteld en ze bovendien, zoals een priester, uit te dragen en door te geven hebben.
Misschien heb u ooit de woorden gelezen die M. Yourcenar in het boek "Les yeux ouverts" neerschreef: "Men moet de mensen iets bieden wat meer voldoening geeft, tegelijk het gevoel van het heilige, van de schoonheid en van het geluk in het leven".

Ik geloof, Mijnheer Pastoor, dat u, uit wat we kennen en weten over u, zich door deze woorden meer dan wie ook hebt laten inspireren.
De bewijzen daarvan zijn legio.  We vinden ze terug in het gewone leven van alle dag.
Tientallen, zoniet honderden mensen, zowel jong als oud hebt u bezield met uw hartelijke woorden, uw diepgaande levenswijsheden, uw vriendelijke kwinkslag, uw innig medeleven in onprettige of droevige omstan­digheden.  Vele organisaties kunnen daarvan getuigen, zoals bij gelegenheden of uitstappen, koffietafels, studie­bijeen­komsten, daguitstappen of ééndagsreizen.  De gepensio­neerdenbond, de midden­stands­vrouwen, de KAV, het Davids­fonds en zoveel andere.
Jonge mensen bij u op de pastorij ter gelegenheid van ondertrouwen later van hun kerkelijk huwelijk kregen tot het hart sprekende woorden te horen, nooit afbrekend of vermanend, maar vaderlijk raadgevend.  Doopsel­plechtig­heden en catechese waren andere gelegenheden.  En wie herinnert zich niet de vele troostende woorden uitgesproken bij begrafenis­plechtigheden.
Wanneer men uw zondagse homilies goed beluisterde dan vond men daarin een diepdoor­dacht menselijk en christelijk geloof.  U hebt mij eens gezegd dat u al uw zondags­preken hebt bewaard.  Het ware misschien de moeite ze te boek te stellen... ?

Als geen één kon u bijvoorbeeld ter gelegenheid van culturele acitiviteiten inpikken op het voorliggende onderwerp en met interesse en kennis van zaken de aandacht trekken.
Bijzonder fier bent u op de relatie met uw misdienaars, en in 't bijzonder met de oudsten onder hen, bijna volwassen en nog steeds trouw aan hun pastoor.  Harmonie Vredekring, Koor Ter Looveren, Marnixring Meetjesland, de Nationale Strijdersbond, zij allen konden steeds bij u terecht om gebruik te maken van de parochiekerk.
Wellicht vergeet ik groepen en organisaties, men neme het mij niet kwalijk.

De relaties met uw naaste medewerkers mogen we niet vergeten, de onderpastoors, de diaken, de koster-organist, het zangkoor, de catechisten, wijlen P. Acke en zijn opvolger, de mensen die instaan voor het onderhoud van de kerk, voor de bloemen­schikking, de scholen, de jeugdbewe­gingen, enz.
Steeds hebt u hen vertrouwen geschonken met het gevolg dat de parochie door het vele werk van al die individuen en groepen uitgegroeid is tot een na te volgen voorbeeld.
De samenwerking met het gemeentebestuur was ronduit goed.  Ik ben er zeker van dat de burgemeester graag de vergaderingen van de kerkraad bijwoont...  Niemand zal het mij kwalijk nemen dat ik wijs op de speciale band die bestond tussen u en de kerkraad.
U hebt leden, schatbewaarders en voorzitters zien komen en gaan.  De verhouding tussen u en hen was steeds uitstekend, onze vergaderingen pareltjes van gezelligheid.
U was ook een dierenvriend...  De pastorijhof was de gastvrije plaats voor kiekens en hun haan, de twee bokken hadden iets minder vrijheid, maar uw hondje Puck was zoals u zelf zegde: "mijn derde onderpastoor..."

De vele contacten die ik met u had gedurende de 12 jaar als schatbewaarder van de kerkfabriek en later als voorzitter waren niet alleen gemoedelijke gespreksmomenten, maar hebben mij ook uw zorg doen kennen om wat op de parochie leefde, en meer speciaal naar de kerkfabriek toe uw bekommernis voor ons kerkgebouw.
De kerk opknappen en kunstvoller inrichten was één van uw niet zo vaak en zeker niet luidruchtig uitgesproken hartewensen, maar het leefde diep in u.  Financiële en administratieve moeilijkheden en rompslomp waren er de oorzaak van dat dit niet kon.  Het herstellingsdossier, begonnen in 1981, gaat een ware lijdensweg...

Spreken over ontgoochelingen, tegenslagen en andere minder prettige ervaringen, hoeft niet in het licht van al het mooie, gepresteerd en meegemaakt, bekend en niet bekend, doorgegeven en aangemoedigd.
Vandaag, bij uw afscheid brengen wij u voor dat alles een welgemeend "Dank u, Mijnheer Pastoor".

Velen zullen u missen, maar wij zeggen, samen met Jean d'Ormesson: "Veel belangrijker dan het afscheid van een vriend, is zijn aanwezigheid in de gedachten en gevoelens van hen die blijven".

Wij allen, uw parochianen, vrienden en medewerkers wensen u uit de grond van ons hart:

"GOD ZEGENE EN BEWARE U GEDURENDE NOG VELE MOOIE,
VREUGDEVOLLE EN GEZONDE JAREN ! ! !"
 

Als herinnering aan zijn parochianen werd E.H. Pastoor het boek Geschiedenis van het Bisdom Gent en een televisie aangeboden.  De op rust gaande priester hoopte tijd te vinden om het goed te kunnen gebruiken.  Ten zeerste gelukkig om de vele blijken van sympathie dankte mijnheer pastoor zeer oprecht en vergastte de aanwezigen op enkele anekdotes uit het leven van zijn voorgangers.

Mijnheer de Burgemeester,
Beste Aanwezigen,

In de zeventiger jaren zong men een lied van Elly en Rikkert "jij bent een deel van de keten".
Wel als pastoor voelt ge u een deel van een lange historische keten, ook mijnheer de burgemeester is een deel van een keten, weliswaar van een heel andere factuur, maar ook veel veel korter.
Ge zult zeggen hoe kan dit nu voor iemand die zo boven de koppen uitsteekt.  Wel hij zal de geschiedenis ingaan als de 17de burgemeester van Zelzate, want hij begint te tellen vanaf de benoeming van de eerste burgemeester in 1770.  Als pastoor van Sint-Laurentius begint ge te tellen vanaf de eerste oprichting in 1570 van deze Sint-Laurentiusparochie, waarvan ik mijn leven lang de 34ste pastoor zal zijn en blijven.
Wat over mij te zeggen valt hebt ge nu al ruimschoots gehoord - ik zou het eens even willen hebben over die voorgangers van mij, die het dikwijls moeilijk hadden, mensen van vlees en bloed, met vreugden en verdriet, met meevallers en tegenvallers.

In 1560 na het Concilie van Trente, worden nieuwe bisdommen opgericht, onder meer het bisdom Gent - met een priester uit Hulst Corneel Janssens of Cornelius Jansenius als eerste bisschop.  En wat doet een nieuwe bisschop ?  Hij begint te reorganiseren, nieuwe parochies op te richten en zo kwam Zelzate los van het machtige Assenede en werd het nu voor 't eerst een zelfstandige parochie met een eigen pastoor.

Toen in 1987 het brochuurtje 100 jaar Sint-Laurentiuskerk verscheen onder de redactie van Broeder Leopold, begon de lijst van de pastoors van Zelzate met Anonymus, d.i. onbekend.  Een vriend van mij P. Van Meighem heeft in 1980 in het archief van het bisdom zijn naam gevonden: Jan Van der Cruysen.  Vierhonderd jaar moest hij wachten voor zijn naam bekend werd.  Elf jaar was hij pastoor in Zelzate, toen week hij uit naar Berlare waar hij vredig stierf.  Want vredig was het hier niet - zijn kerkje werd stukgeslagen en in brand gestoken door de beeldstormers.
De derde pastoor Martinus Mommaerts en de vijfde Lambert Van Royen werden maandenlang gegijzeld door de Watergeuzen van Philippine en Biervliet.
De zesde pastoor Francis Sanchez was een rasecht Spanjaard, geboren te Gent in het Spaans kasteel - de huidige Sint-Baafsabdij, aan de Beestenmarkt, waar zijn ouders militaire dienst deden.  Hij kwam hier in 1644; uit die tijd dateert ook het sacristieklokje dat nog dagelijks het begin van de mis aankondigt.
De dertiende Jacob De Maere vestigde een record dat nooit werd verbeterd: vierenveertig jaar pastoor te Zelzate.  Hij werd 84 jaar.  In 1735 was hij 25 jaar pastoor, dat jaar is ook de grote zilveren kelk geschonken die nu reeds 257 jaar dagelijks in gebruik is.
De zeventiende Petrus Willems uit Kluizen, werd in 1817 onderpastoor te Zelzate en in 1821 pastoor.  Het mooie brokaten feestgewaad van de hoogdagen werd door hem geschonken.
De achttiende Petrus De Letter bekwam van pastoor van Rossen van Wachtebeke dat de Zusters van de H. Vincentius hier een armenschool, een wezenhuis en een kantschool begonnen.
De eenentwintigste, Florentinus De Moor, beleefde het dat de oude kerk op het kerkhof werd afgebroken en de nieuwe op de markt ingewijd op 10 augustus 1879.
De vijfentwintigste, Kamiel Delobelle (1910-1923), heeft nog een grafsteen op het kerkhof.  Hij bouwde de zaal "Vredekring", maar ook de heropbouw van de kerk na de eerste wereldoorlog 1914-1918 was zijn werk.
Pastoor Irené Vandersypt, de achtentwintigste, stichtte de Sint-Antoniusparochie in 1936, met parochiale school en parochiezaal die voorlopig als kerk zou dienst doen, wat ze nog altijd doet.
Pastoor Van Damme, de negentwintigste, moest het beleven dat zijn kerk een grote puinhoop werd door de dynamietering van de toren door het Belgisch leger in mei 1940.
Onder pastoor De Mulder, de dertigste, werd de kerk heropgebouwd en in 1952 opnleuw in gebruik genomen.
Pastoor Irené De Smet, de drieëndertigste, heeft de kerk aangepast aan de nieuwe richtlijnen van het concilie en het mooie ruime priesterkoor gebouwd.  Als 34ste pastoor ben ik de eerste die zonder beeldenstormen, gijzeling, Franse revolutie, kerkenopbouw of andere grote moeilijkheden met een receptie op het gemeentehuis mijn loopbaan mag beëindigen en in Zelzate op rust gaan.  Daar ben ik O.L. Heer en u allen heel dankbaar voor.

*  *  *

Aan pastoor Ferdinand De Jonghe wil ook De Klok haar beste dank uitdrukken voor de jarenlange belangstelling en vriendschap.  We wensen hem nog veel gelukkige jaren en zijn blij dat hij besloot in Zelzate te blijven wonen in de Jozef Chalmetlaan nr. 105.  We zijn ervan overtuigd dat hij naast zijn opdracht bij de EE. Zusters van de H. Vincentius nog bereid blijft om dienst te bewijzen.

De Sint-Laurentiusparochie maakt blijkbaar grote veranderingen door.  Twee jaar geleden, op zaterdag 25 augustus kon het efficiënt en hartelijk samenwerkend priesterteam nog gelovend in een ongestoorde verdere samenwerking, een drievoudig priesterjubileum vieren: Fernand De Jonghe 40 jaar, André Lips 30 jaar en Wilfried Van Wilder 20 jaar priester.  Nu gaat mijnheer pastoor op rust en de eerwaarde heer Willy Vernimmen, onderpastoor te Beveren-Waas, Sint-Martinus, werd op 5 maart 1992 benoemd tot zijn opvolger.  Ook onder­pastoor Wilfried van Wilder zal een nieuwe functie krijgen en wellicht Zelzate moeten verlaten.  Het is een diepingrijpende verandering.  Voor het welzijn van de parochie is het noodzakelijk dat alle parochianen zich scharen rond de nieuwe herder en waar ze het kunnen iets van de parochiale dienst op zich nemen.

BEG        

Overgenomen uit het tijdschrift van het Sint-Laurens­instituut van de Broeders van Liefde te Zelzate «Sint-Laurensklok», jaargang 63, nr. 2, 1992.
De hoofdredacteurs waren toen Br. Eugeen Geysen en Julien Onderbeke en de voorzitter was Georges Van Hyfte.
 

Maria De Bock, dochter van Charles-Louis De Bock en Victorine De Neve
De Jonghe en Van Herreweghe
De foto-lijsten van Hubert De Bock
De familie van Irma Victorine De Bock

Twee Overzichten
Doorzoek deze De Bock webstek !

Onze beste dank voor deze prachtige stamboom aan R.B.
Dit is  (op enkele aanvullingen na)  haar werk.
Wij zijn haar ook heel dankbaar voor haar toestemming voor de publicatie hier van dit groot werk.

Suggesties, aanvullingen en verbeteringen zijn steeds heel welkom.
Neem aub contact op met ons.

Meer stambomen

MijnPlatteLand.com

Meest recente bijwerking :  06-05-2022
Copyright (c) 2024